Νίκος Καζαντζάκης

Στη ζωή μου οι πιο μεγάλοι μου ευεργέτες στάθηκαν τα ταξίδια και τα ονείρατα.
Το ταξίδι κι η εξομολόγηση (κι η δημιουργία είναι η ανώ­τερη και πιστότερη μορφή της εξομολόγησης) στάθηκαν οι δυο μεγαλύτερες χαρές της ζωής μου.
Αίγυπτος, 1927
πηγή: Εκδ.Καζαντζάκη
   Να γυρίζεις τη γης, να βλέπεις — να βλέπεις και να μη χορταίνεις — καινούρια χώματα και θάλασσες κι ανθρώπους κι ιδέες, και να τα βλέπεις όλα σα για πρώτη φορά, να τα βλέπεις όλα σα για τελευταία φορά, με μακρόσερτη ματιά, κι έπειτα να σφαλνάς τα βλέφαρα και να νιώθεις τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα σου ήσυχα, τρικυμιστά, όπως θέλουν, ωσότου να τα περάσει από την ψιλή κρησάρα του ο καιρός, να κατασταλάξει το ξαθέρι απ' όλες τις χαρές και τις πίκρες σου — τούτη η αλχημεία της καρδίας, είναι, θαρρώ, μια με­γάλη, αντάξια του ανθρώπου ηδονή.
   Γιατί έτσι μπορείς όχι μονάχα να γνωρίσεις τον εαυτό σου, παρά, πολύ σπουδαιότερο: να ξεπεράσεις το ζουρλοπερήφανο το εγώ σου, βυθίζοντας το, αρμονίζοντάς το μέσα στο αγωνιζόμενο και περιπλανώμενο στράτεμα του ανθρώπου.
Παρίσι, 1931
πηγή: Εκδ.Καζαντζάκη
   Έκαμα μερικά ταξίδια — πνεματικές πειρατείες, ξεσπά­σματα της καρδίας που πονούσε, απληστία του ματιού που λαχτάριζε και βιάζουνταν, προτού να σβήσει, να δει όσο μπορεί περισσότερο νερό και χώμα.
   Θα πασκίσω, συντρίβοντας τη στέρεη κρούστα του λογικού που κατασκεπάζει την ψυχή μου, να θυμηθώ. Κάθε τα­ξίδι μου σημάδευε — πότε αιτία, πότε αποτέλεσμα — μιαν Εσωτερική μου, γιομάτη πλάνταγμα και μεσολογγίτικη έξοδο, κρίση. Και λέω, αν μπορέσω να τη στερεώσω με λόγια, θα βοηθήσω κι άλλες ψυχές που κίνησαν κατά τον ίδιο δρόμο, με αδερφικό μαζί μου ρυθμό, να συντομέψουν την αγωνία τους.
   Η εξομολόγηση τούτη μακάρι νά' χει την αξία μιας καλής  πράξης· τίποτα μεγαλύτερο δεν πεθυμάει. Γιατί δεν κά­νω τέχνη· αφήνω την καρδιά μου να φωνάζει.

Αίγινα, 1927
πηγή: Εκδ.Καζαντζάκη

< Πίσω στη λίστα
Subscribe to: Posts (Atom)