απόσπασμα: του Αμερικάνου δημοσιογράφου και ποιητή Μπάγιαρντ Τέιλορ, 1844 όπως περιέχεται στην ανθολογία του Έρικ Νιούμπι "Τα Μεγάλα Ταξιδιωτικά Ρεπορτάζ"
 |
| πηγή |
Το πλεονέκτημα του Λονδίνου είναι η άκρως καταθλιπτική του ατμόσφαιρα,
από τις πλέον καταθλιπτικές στον κόσμο. Στην αρχή της άνοιξης, ούτε το φως ούτε η ζεστασιά του ήλιου μπορεί να διαπεράσει αυτή τη θολή. γκριζοκίτρινη ομίχλη, που αιωρείται μονίμως πάνω από την πόλη. Κάποτε κάποτε, γύρω στο μεσημέρι, προβάλλει για μια δυο ώρες μια αρρωστιάρικη αναλαμπή λιακάδας, σύντομα όμως την καταπίνει και πάλι ο καπνός και αυτή η ψιχαλιστή ομίχλη. Απαραίτητο εξάρτημα της αμφίεσης όλων είναι βέβαια η ομπρέλα, εφόσον η βροχή μοιάζει να πέφτει εντελώς αυτόματα από την ίδια την ατμόσφαιρα, χωρίς να περιμένει καν την εμφάνιση ενός μαύρου φορτωμένου σύννεφου, ως είθισται... Πριν από λίγες μέρες είχαμε πραγματική ομίχλη – ένα δείγμα του καιρού του Νοεμβρίου, μας είπαν. Εάν λοιπόν ο Νοέμβριος φορά έναν τέτοιο μανδύα, τότε το Λονδίνο, στη διάρκεια αυτού του βλοσυρού μήνα, απεικονίζει άριστα το τι εστί σκότος του Άδη. Ένα βρόμικο κιτρινιάρικο πέπλο ομίχλης, αδιαπέραστο, είχε τυλίξει τους δρόμους λες και ο αέρας έγινε ξαφνικά πηχτός και μουχλιασμένος. Στην απέναντι πλευρά του δρόμου, τα σπίτια άφαντα, και οι αναμμένες λάμπες γκαζιού στα καταστήματα αργόκαιγαν με εκείνη την υπόλευκη, κάτωχρη φλόγα τους. Όλες μαζί οι άμαξες έτρεχαν στους δρόμους, και βρισκόμουν συνέχεια σε επιφυλακή μήπως και κάποια προβάλει ξαφνικά μέσα από αυτό το σύννεφο ολόγυρά μου, και συγκρουστούμε σαν ιππότες σε κονταρομαχία. Έτσι, λοιπόν, καθώς στεκόμουν στο κέντρο της Πλατείας Τραφάλγκαρ, εν μέσω ενός αθέατου περιβάλλοντος, μου ήρθε στο νου (ελπίζω η σύγκριση να μην εκληφθεί στην κυριολεξία) ο Σατανάς που αναπαύεται εν μέσω του Χάους. Μερικές φορές ο καιρός συνεχίζει έτσι για μέρες ολόκληρες.
από τις πλέον καταθλιπτικές στον κόσμο. Στην αρχή της άνοιξης, ούτε το φως ούτε η ζεστασιά του ήλιου μπορεί να διαπεράσει αυτή τη θολή. γκριζοκίτρινη ομίχλη, που αιωρείται μονίμως πάνω από την πόλη. Κάποτε κάποτε, γύρω στο μεσημέρι, προβάλλει για μια δυο ώρες μια αρρωστιάρικη αναλαμπή λιακάδας, σύντομα όμως την καταπίνει και πάλι ο καπνός και αυτή η ψιχαλιστή ομίχλη. Απαραίτητο εξάρτημα της αμφίεσης όλων είναι βέβαια η ομπρέλα, εφόσον η βροχή μοιάζει να πέφτει εντελώς αυτόματα από την ίδια την ατμόσφαιρα, χωρίς να περιμένει καν την εμφάνιση ενός μαύρου φορτωμένου σύννεφου, ως είθισται... Πριν από λίγες μέρες είχαμε πραγματική ομίχλη – ένα δείγμα του καιρού του Νοεμβρίου, μας είπαν. Εάν λοιπόν ο Νοέμβριος φορά έναν τέτοιο μανδύα, τότε το Λονδίνο, στη διάρκεια αυτού του βλοσυρού μήνα, απεικονίζει άριστα το τι εστί σκότος του Άδη. Ένα βρόμικο κιτρινιάρικο πέπλο ομίχλης, αδιαπέραστο, είχε τυλίξει τους δρόμους λες και ο αέρας έγινε ξαφνικά πηχτός και μουχλιασμένος. Στην απέναντι πλευρά του δρόμου, τα σπίτια άφαντα, και οι αναμμένες λάμπες γκαζιού στα καταστήματα αργόκαιγαν με εκείνη την υπόλευκη, κάτωχρη φλόγα τους. Όλες μαζί οι άμαξες έτρεχαν στους δρόμους, και βρισκόμουν συνέχεια σε επιφυλακή μήπως και κάποια προβάλει ξαφνικά μέσα από αυτό το σύννεφο ολόγυρά μου, και συγκρουστούμε σαν ιππότες σε κονταρομαχία. Έτσι, λοιπόν, καθώς στεκόμουν στο κέντρο της Πλατείας Τραφάλγκαρ, εν μέσω ενός αθέατου περιβάλλοντος, μου ήρθε στο νου (ελπίζω η σύγκριση να μην εκληφθεί στην κυριολεξία) ο Σατανάς που αναπαύεται εν μέσω του Χάους. Μερικές φορές ο καιρός συνεχίζει έτσι για μέρες ολόκληρες.
Ο Χάρτης της Περιοχής
Το Βιβλίο
