απόσπασμα: μεταφρασμένο από άρθρο τής Ρόμπιν Ντάβιντσον (Robyn Davidson) στην Τέλεγκραφ, μια σύνοψη της εννιάμηνης μοναχικής της πορείας στην αφιλόξενη αυστραλιανή ενδοχώρα το 1977.
σημείωση: Η Ντάβιντσον πέρασε στην έρημο από τα ανατολικά, αφού είχε διασχίσει το ιερό για τους Αβορίγινες, γεωγραφικό κέντρο τής ηπείρου: τον εθνικό δρυμό Ουλουρού - Κάτα Τιούτα με τον φημισμένο, ψαμμιτικό βράχο.
 |
| πηγή |
Κάποια κλωστή κάπου μέσα μου αρχίζει να ξεφτίζει. Είναι μια σημαντική κλωστή, αυτή που ελέγχει τον πανικό. Στην απομόνωση της νύχτας στην έρημο νιώθω το ψιχάλισμα της βροχής στον υπνόσακό μου – πολύ αδύναμο για να διαλύσει τη σκόνη, πολύ έντονο για να επιτρέψει τον κανονικό ύπνο. Κάποια στιγμή πριν τα μεσάνυχτα ξαγρυπνώ και δεν ξέρω πού βρίσκομαι ή ποια είμαι.
Μέσα μου ακούω τρεις διαφορετικές φωνές. Η πρώτη λέει, «Αυτό ήταν λοιπόν, τελικά έχασες τα λογικά σου.» Η δεύτερη φωνή προτρέπει, «Κρατήσου, μην αφεθείς. Παρέμεινε ήρεμη, πέσε και κοιμήσου.» Η τρίτη φωνή στριγκλίζει. Το ξημέρωμα με ξυπνά το γλείψιμο του σκυλιού μου, της Ντίγγιτι (Diggity). Ο ουρανός είναι ψυχρός και βλοσυρός.
Οι τέσσερις καμήλες μου στέκονται πεδικλωμένες λίγο πιο πέρα – καλοδεχούμενες, οικείες φιγούρες. Ενστικτωδώς ξεκινώ την πρωινή μου ιεροτελεστία – βράζω το τσάι, μαζεύω τις αποσκευές, σελώνω τις καμήλες – και κατευθύνομαι ξανά νότια.
Είναι η 71η μέρα τού ταξιδιού μου κατά μήκος τής δυτικής αυστραλιανής ερήμου. Σιγά-σιγά, καθώς προχωράμε, οι κλωστές μέσα μου πλέκονται και ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. Στους επόμενους τέσσερις μήνες τής πορείας οι φωνές ποτέ δεν επέστρεψαν και με την πάροδο του χρόνου άρχισα να απολαμβάνω την ησυχία και τη μοναξιά τής ερήμου.
Το άνυδρο δυτικό τμήμα τής Αυστραλίας, από την πόλη Άλις Σπρίνγκς (Alice Springs) μέχρι τον Ινδικό Ωκεανό είναι μια όμορφη, εντυπωσιακή, μα ως επί το πλείστον έρημη γη. Την περιοχή, στην οποία κυριαρχούν οι σκληρές, σχεδόν ακατοίκητες έρημοι Μεγάλη Αμμώδης (Great Sandy) και Γκίμπσον (Gibson), την γνωρίζουν μόνο οι Αβορίγινες, μια χούφτα λευκοί άποικοι και μερικοί ταξιδιώτες που την διασχίζουν με μηχανοκίνητα οχήματα.
Γιατί να την περάσει κανείς με καμήλα ; Δεν έχω απάντηση πρόχειρη. Απ΄ την άλλη, γιατί όχι ; Η Αυστραλία είναι μια αχανής χώρα και οι περισσότεροι από μας που ζούμε σε αυτή βλέπουμε μόνο ένα μικρό μέρος της. Πέρα από τις οδικές αρτηρίες, στην περιοχή που είναι γνωστή ως ‘ενδοχώρα’, οι καμήλες είναι το ιδανικό μέσο μεταφοράς. Από αυτοκίνητο βλέπει κανείς λίγα και τα άλογα δεν θα μπορούσαν με τίποτα να αντέξουν τις κακουχίες τής διάσχισης των ερήμων.
Σε ηλικία 25 ετών εγκατέλειψα τις σπουδές μου στην ιαπωνική γλώσσα και πολιτισμό στο Πανεπιστήμιο της Μπρίσμπεϊν (Brisbane) και μετακόμισα στην πόλη Άλις Σπρίνγκς. Σχεδίασα μια ατομική αποστολή από το Άλις Σπρίνγκς στον Ινδικό Ωκεανό, μια απόσταση 1.700 μιλίων.
Για σχεδόν έναν αιώνα, από τη δεκαετία τού 1860 μέχρι πρόσφατα, οι καμήλες χρησιμοποιήθηκαν ευρέως στην ενδοχώρα. Τα ζώα – φερμένα από το Αφγανιστάν και την Ινδία – αποδείχθηκαν εξαιρετικά πετυχημένα μέχρι τη δεκαετία τού 1920, όταν άρχισαν να δίνουν τη θέση τους στα αυτοκίνητα και τα φορτηγά. Τότε, πολλές καμήλες απλά αφέθηκαν ελεύθερες να περιπλανώνται στην ενδοχώρα όπου μπορούν να δημιουργήσουν προβλήματα στους ταξιδιώτες, όπως επρόκειτο να διαπιστώσω.
Καμήλες εξακολουθούν να εκπαιδεύονται στο Άλις Σπρινγκς για τουριστικές εξορμήσεις και περιστασιακά για πώληση σε ζωολογικούς κήπους τής Αυστραλίας. Ο Σαλέι Μαχόμετ (Sallay Mahomet), ένας αυστραλός αφγανικής καταγωγής και έμπειρος δαμαστής, δέχτηκε να μου μάθει κάποια πράγματα πάνω στην τέχνη τής εκπαίδευσης των καμηλών.
Εργάστηκα με τον Σαλέι για περίπου τρεις μήνες μιας και οι καμήλες δεν είναι από τα πιο δεκτικά στην εκπαίδευση ζώα. Καταρχήν, με μια εύστοχη κλωτσιά μπορούν να σε σκοτώσουν ή να σε τραυματίσουν και το δάγκωμά τους είναι επώδυνο όσο και του αλόγου.
Με υπομονή ο Σαλέι με δίδαξε να αντιλαμβάνομαι τη συμπεριφορά τής καμήλας – πώς να ταΐζω και να σελώνω τα ζώα, πώς να τα περιθάλπω, πώς να τα ελέγχω με το καλό ή το άγριο και τη χρήση ενός χαλιναριού δεμένου σε ξύλινο κρεμαστάρι περασμένο στα ρουθούνια τους. Οι καμήλες είναι σαν τους σκύλους : η σωστά εκπαιδευμένη ανταποκρίνεται καλύτερα απ΄όλους σ΄ αυτόν που την εκπαίδευσε. Για μια αποστολή σαν τη δική μου ήταν απαραίτητο να κάνω η ίδια την περισσότερη εκπαίδευση.
Με περιστασιακές δουλειές, δανεικά από φίλους και τελικά την υποστήριξη από την Κοινότητα του Νάσιοναλ Τζεογκράφικ (National Geographic Society) απέκτησα τον απαραίτητο εξοπλισμό και τέσσερις καλές καμήλες : ένα ώριμο, στειρωμένο αρσενικό, που ονόμασα Ντούκι (Dookie) · ένα στειρωμένο νεότερο ζώο, τον Μπαμπ (Bub) · ένα θηλυκό, την Ζελείκα (Zeleika) και το μικρό της, τον Γολιάθ (Goliath). Η εκπαίδευση και οι προετοιμασίες διήρκεσαν πάνω από ένα χρόνο, όμως τελικά στις αρχές τού Απριλίου τού 1977 ήμουν έτοιμη για αναχώρηση.
Στις 8 Απριλίου ο Σαλέι και ο πατέρας μου – είχε έρθει απ΄το Μπρίσμπεϊν να με ξεπροβοδίσει – πήγαν εμένα, τις καμήλες και τη Ντίγγιτι με φορτηγό ως το κάμπινγκ τού Γκλεν Χέλεν (Glen Helen Tourist Camp), 80 μίλια δυτικά τού Άλις Σπρινγκς. Από κει πήγα μέχρι το γειτονικό φαράγγι Ρέντμπανκ (Redbank Gorge) και έκανα μια στάση, έως ότου αποχαιρετήσω όλους τους φίλους και υποστηρικτές μου από το Άλις, που είχαν μαζευτεί εκεί. Στη συνέχεια ξεκίνησα για την δυτική ακτή μόνη μου, με εξαίρεση τα διαλείμματα της συντροφιάς τού φωτογράφου Ρικ Σμόλαν (Rick Smolan).
[...]
Ο Χάρτης της Περιοχής
Το Άρθρο
