απόσπασμα: Νίκος Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας - Ρουσία (1930)
 |
| πηγή |
Νύχτα, έβρεχε, το τρένο ξεκίνησε. Απέναντί μου κάθουνταν ένας μεσόκοπος, εργατικά ντυμένος — μπλούζα με πέτσινη ζώνη, αψηλά χοντρά υποδήματα, ξουρισμένο κεφάλι. Πιάσαμε γνώρα· ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Κίεβου. Μιλήσαμε για τη Ρουσία και την Ελλάδα. Αυτός
είχε τ' όνειρο ν' άξιωθεί μια μέρα να δει το φως της Ελλάδας, εγώ πραγματοποιούσα σήμερα τ' όνειρό μου να χωθώ στο σκοτεινό βοριά, μέσα στα χιόνια. Χαμογελάσαμε για την αχόρταγη, ανικανοποίητη φύση του ανθρώπου, που πάντα της λαχταράει ό,τι δεν έχει, και με χαρά αναλύσαμε πώς απάνω στην ακόρεστη τούτη εωσφορική δίψα, απάνω στην αγιάτρευτη τούτη δυστυχία, στηρίζουνται όλες οι ελπίδες κι οι κατάχτησες του ανθρώπου.
Έτσι, προαιώνια, ακατάλυτα, το επικίντυνο και το αβέβαιο λαχταρώντας η ζωή, κατόρθωσε να πηδήξει από τα φυτά στα ζώα, από τα ζώα στους ανθρώπους· και τώρα ο ίδιος πανανθρώπινος στεναγμός μας σπρώχνει — θύτες μαζί και θύματα — να συντρίψουμε τη σημερινή μας κοινωνική και ψυχική ισορρόπηση και να ζητούμε μια νέα, αβέβαιη κι επικίντυνη, μα υψηλότερη, έτσι ελπίζουμε, ισορροπία.
Σαν έφτασε στο σημείο αυτό η φιλοσοφική μας εξομολόγηση, ο σύντροφός μου σώπασε. Εγώ θέλησα, συνεχίζοντας, να εφαρμόσω τις γενικές ετούτες αρχές και στο σύγχρονό μας ρούσικο πρόβλημα· μα ο καθηγητής πια σώπαινε. Έβγαλε από την τσέπη του δυο μήλα, τά' φαγε σύφλουδα, κι ύστερα, τυλιμένος στο μακρύ του από προβιά γελάδας παλτό, ξάπλωσε στον πάγκο του, καληνυχτίζοντας με.
Ο Χάρτης της Περιοχής
Το Βιβλίο
