24/09/2014

Γραμμή Μεταξύ Ζωής & Θανάτου

περιοχή: Κόλπος του Σαν Φρανσίσκο, Καλιφόρνια, Η.Π.Α.
απόσπασμα: μεταφρασμένο από ομιλία στο TED του Kevin Briggs, αρχιφύλακα της Τροχαίας της Καλιφόρνια, Μάρτιος 2014


πηγή

Πρόσφατα πήρα σύνταξη από την Τροχαία Εθνικής Οδού στην Καλιφόρνια, μετά από 23 χρόνια υπηρεσίας. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος αυτών των 23 ετών περιπολώντας στο νότιο άκρο της κομητείας Μαρίν, που συμπεριλαμβάνει τη γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ. Η γέφυρα είναι μια εμβληματική κατασκευή, γνωστή παγκοσμίως για την ωραία θέα του Σαν Φρανσίσκο, του Ειρηνικού Ωκεανού, και για την εμπνευσμένη αρχιτεκτονική της.
   Δυστυχώς, είναι και ένας μαγνήτης για αυτοκτονίες, καθώς είναι παγκοσμίως ένα αξιοθέατο με αυξημένη κίνηση. Η γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ άνοιξε το 1937. Ο Τζόσεφ Στράους, ο αρχιμηχανικός στην κατασκευή τής γέφυρας
 λέγεται πως είπε, «Η γέφυρα είναι ουσιαστικά ασφαλής από αυτοκτονίες. Η αυτοκτονία από τη γέφυρα δεν είναι ούτε πρακτική, ούτε πιθανή». Όμως από τη μέρα των εγκαινίων της, πάνω από 1.600 άνθρωποι έχουν βρει τον θάνατο πηδώντας από τη γέφυρα. Κάποιοι πιστεύουν πως το ταξίδι ανάμεσα στους δύο πύργους οδηγεί σε μια άλλη διάσταση – τόσο την έχουν εξιδανικεύσει – και νομίζουν πως η πτώση από εκεί λυτρώνει από όλες τις έγνοιες και τον πόνο, και πως τα νερά από κάτω εξαγνίζουν την ψυχή.
   Επιτρέψτε μου να σας πω τι ακριβώς συμβαίνει όταν η γέφυρα χρησιμοποιείται ως μέσον αυτοκτονίας. Μετά από μια πτώση τεσσάρων έως πέντε δευτερολέπτων, το σώμα χτυπάει στο νερό με ταχύτητα περίπου 120 χιλιομέτρων την ώρα. Η σύγκρουση θρυμματίζει τα κόκαλα, κάποια από τα οποία τρυπάνε ζωτικά όργανα. Οι περισσότεροι πεθαίνουν κατά την σύγκρουση. Αυτοί που δεν πεθαίνουν, συνήθως σφαδάζουν αβοήθητοι στο νερό και μετά πνίγονται. Δεν νομίζω πως όσοι αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν έτσι συνειδητοποιούν πόσο φριχτό θάνατο θα βρουν. 
   Αυτό είναι το πλευρικό κιγκλίδωμα. Εκτός από τους δύο πύργους, ατσάλι 82 εκατοστών διατρέχει τη γέφυρα. Εκεί στέκονται οι περισσότεροι πριν αυτοκτονήσουν. Από την εμπειρία μου μπορώ να σας πω πως όταν ένα άτομο σταθεί εκεί – στην πιο σκοτεινή του στιγμή – είναι πολύ δύσκολο να το φέρεις πίσω. Πέρσι τράβηξα μια φωτογραφία καθώς μια νεαρή γυναίκα μιλούσε σε έναν αστυνομικό, αναλογιζόμενη τη ζωή της. Χαίρομαι που μπορώ  να σας πω πως καταφέραμε εκείνη τη μέρα και την περάσαμε πάνω από το κιγκλίδωμα.
   Όταν άρχισα να εργάζομαι στη γέφυρα, δεν είχαμε καμία τυπική εκπαίδευση. Παλεύαμε να βγάλουμε άκρη μέσα από αυτές τις κλήσεις. Αυτό ήταν ζημιογόνο, όχι μόνο για όσους έκαναν απόπειρα αυτοκτονίας, αλλά και για τους αστυνομικούς. Τα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Τώρα, έμπειροι αστυνομικοί και ψυχολόγοι εκπαιδεύουν τους νέους αστυνομικούς.

Αυτός είναι ο Τζέισον Γκάρμπερ. Γνώρισα τον Τζέισον πέρσι, στις 22 Ιουλίου, όταν έλαβα μια κλήση για κάποιον πιθανό αυτόχειρα που καθόταν στο κιγκλίδωμα περίπου στη μέση της γέφυρας. Ανταποκρίθηκα, και όταν έφτασα εκεί, παρατήρησα τον Τζέισον που μιλούσε με έναν αστυνομικό της γέφυρας Γκόλντεν Γκέιτ. Ο Τζέισον ήταν μόλις 32 χρονών και είχε έρθει αεροπορικώς από το Νιού Τζέρσεϊ. Για την ακρίβεια, είχε έρθει αεροπορικώς άλλες δύο φορές από το Νιού Τζέρσεϊ για να αποπειραθεί να αυτοκτονήσει σε αυτή τη γέφυρα. Αφού του μιλήσαμε για περίπου μια ώρα μας ρώτησε αν γνωρίζαμε για το Κουτί της Πανδώρας. Για να σας θυμίσω την ελληνική μυθολογία, ο Δίας δημιούργησε την Πανδώρα και την έστειλε στη Γη με ένα κουτί, και της είπε, «Μην ανοίξεις ποτέ αυτό το κουτί». Μια μέρα, η περιέργειά της επικράτησε και η Πανδώρα άνοιξε το κουτί. Τότε ξεπήδησαν μάστιγες, οδύνες, και όλων των ειδών τα κακά για τους ανθρώπους. Το μόνο καλό μέσα στο κουτί ήταν η ελπίδα. Τότε ο Τζέισον μάς ρώτησε, «Τι γίνεται όταν ανοίγεις το κουτί και η ελπίδα δεν είναι εκεί;» Έκανε μια μικρή παύση, έγειρε προς τα δεξιά κι έφυγε. Αυτός ο καλοσυνάτος έξυπνος νεαρός από το Νιού Τζέρσει είχε μόλις αυτοκτονήσει.
   Μίλησα με τους γονείς του εκείνο το βράδυ, και υποθέτω πως όταν τους μιλούσα πρέπει να ακουγόμουν πως δεν ήμουν καλά, γιατί την επόμενη μέρα, μου τηλεφώνησε ο οικογενειακός τους ραβίνος για να δει πώς πάω. Του το είχαν ζητήσει οι γονείς του Τζέισον. Οι παράπλευρες απώλειες της αυτοκτονίας επηρεάζουν πολλούς ανθρώπους.
[...]

Η αυτοκτονία δεν είναι απλώς κάτι που έχω συναντήσει στη δουλειά μου. Είναι κάτι προσωπικό. Ο παππούς μου αυτοκτόνησε με δηλητήριο. Αυτή η πράξη, παρ' όλο που έδωσε ένα τέλος στον πόνο του, μου στέρησε την ευκαιρία να τον γνωρίσω. Αυτό κάνει η αυτοκτονία. Οι περισσότεροι που αυτοκτονούν ή που έχουν τάσεις αυτοκτονίας, δεν θα σκεφτόντουσαν ποτέ να πληγώσουν έναν άλλον άνθρωπο. Θέλουν απλώς να δώσουν ένα τέλος στον πόνο τους. Αυτό γίνεται συνήθως με τρεις τρόπους : με τον ύπνο, με ναρκωτικά ή ποτό, ή με τον θάνατο. Στην καριέρα μου έχω ασχοληθεί με εκατοντάδες κλήσεις που αφορούσαν σε ψυχικές ασθένειες και αυτοκτονίες γύρω από τη γέφυρα. Από τα περιστατικά στα οποία είχα άμεση ανάμειξη έχασα μόνο δύο, όμως είναι ήδη πάρα πολλά. Το ένα ήταν ο Τζέισον. Το άλλο ήταν ένας άντρας με τον οποίο μίλησα για περίπου μια ώρα. Σε αυτή τη διάρκεια, με χαιρέτησε δια χειραψίας τρεις φορές. Την τελευταία φορά με κοίταξε και είπε, «Κέβιν λυπάμαι, αλλά πρέπει να φύγω». Και πήδηξε. Φριχτό. Εντελώς φριχτό.
   Θέλω όμως να σας πω πως η πλειοψηφία των ανθρώπων με τους οποίους επικοινωνούμε στη γέφυρα δεν αυτοκτονούν. Επιπροσθέτως, οι ελάχιστοι που πήδηξαν από τη γέφυρα και έζησαν και μπορούν να μιλήσουν γι' αυτό, αυτό το ένα με δύο τοις εκατό, οι περισσότεροι από αυτούς είπαν πως το δευτερόλεπτο που άφησαν το κιγκλίδωμα, ήξεραν πως είχαν κάνει λάθος και ήθελαν να ζήσουν. Λέω στους ανθρώπους πως η γέφυρα δεν συνδέει μόνο το Μαρίν με το Σαν Φρανσίσκο, αλλά και τους ανθρώπους. Αυτή η σύνδεση, αυτή η γέφυρα που φτιάχνουμε, είναι κάτι που ο καθένας από εμάς θα έπρεπε να προσπαθήσει να κάνει. Η αυτοκτονία μπορεί να προληφθεί. Υπάρχει βοήθεια. Υπάρχει ελπίδα.