απόσπασμα: μεταφρασμένο από το βιβλίο του Αλαίν ντε Μποττόν "Η Παρηγοριά της Φιλοσοφίας" (2001)
 |
| πηγή |
Στη δεκαετία του 120 μ.Χ., στην κεντρική αγορά των Οινοάνδων, μιας πόλης στη νοτιοδυτική γωνιά της Μικράς Ασίας, στήθηκε μια τεράστια πέτρινη στοά μήκους 80 μέτρων και ύψους σχεδόν τεσσάρων, όπου χαράχτηκαν επικούρεια αποφθέγματα προκειμένου να τα προσέχουν όσοι έκαναν τα ψώνια τους:
Τα πολυτελή εδέσματα και ποτά [...] σε καμία περίπτωση δεν απελευθερώνουν από τα βάσανα και δεν προσφέρουν υγιή σωματική κατάσταση.
Δεν πρέπει να θεωρεί κάποιος τον αφύσικο πλούτο πιο χρήσιμο απ' ό,τι είναι το νερό για ένα γεμάτο αγγείο που ξεχειλίζει.
Πραγματική αξία δεν έχουν τα θέατρα και τα λουτρά και τα αρώματα και οι αλοιφές [...] αλλά η φυσική επιστήμη.
Καθώς πια η ζωή μου φτάνει στη δύση της (η αναχώρησή μου από αυτόν τον κόσμο πλησιάζει εξαιτίας της προχωρημένης μου ηλικίας), θέλησα, πριν με προλάβει ο θάνατος, να φτιάξω έναν ωραίο ύμνο για την πληρότητα που προσφέρει η τέρψη, και έτσι να βοηθήσω αυτούς που μπορούν να σκεφτούν σωστά. Τώρα, να' τανε μόνο ένας ή και δυο και τρεις ή τέσσερις, πέντε και έξι [...] που περνάνε δυστυχισμένα, θα τους καλούσα κοντά μου έναν-έναν να τους μιλήσω [...] αλλά καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι υποφέρουν από μια αρρώστια, σαν να έπεσε πανούκλα, εξαιτίας των εσφαλμένων αντιλήψεών τους για τα πράγματα, κι όσο πάνε και γίνονται και πιο πολλοί (γιατί με τη μίμηση κολλάνε ο ένας από τον άλλο την αρρώστια σαν τα πρόβατα) [...] θέλησα, εκμεταλλευόμενος τον χώρο αυτής της στοάς, να εκθέσω δημόσια τις συνταγές που φέρνουν τη λύτρωση.
Η τεράστια επιγραφή σε ασβεστόλιθο
αποτελούνταν περίπου από 25.000 λέξεις που διαφήμιζαν κάθε πλευρά της σκέψης
του Επίκουρου, αναφέροντας τη σπουδαιότητα της φιλίας και της ανάλυσης των πηγών του άγχους. Οι κάτοικοι που έκαναν
ψώνια στα μαγαζιά των Οινοάνδων προειδοποιούνταν ενδελεχώς ότι με τη
συγκεκριμένη δραστηριότητα λίγα πράγματα έκαναν για την ευτυχία τους.
