απόσπασμα: Δ. Καμπουράκης, Μια Σταγόνα Ιστορία - Τόμος Ι (2002)
 |
| πηγή |
Στις 17 Ιανουαρίου του 1923 ο Άγγλος αρχαιολόγος Κάρτερ [σημ.: Howard Carter] άνοιξε την πρώτη τρύπα στον περίφημο τάφο του Φαραώ Τουταγχαμών, στην Κοιλάδα των Βασιλέων στη Θήβα της Αιγύπτου. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις όλων των εποχών, καθώς ο τάφος του Τουταγχαμών δεν είχε συληθεί. Η ποσότητα, η ομορφιά και η αξία των αντικειμένων που έκρυβε στα σπλάχνα του ο τάφος ήταν εκπληκτική, γι' αυτό και η ανακάλυψη έκανε πάταγο σε όλο τον κόσμο.
Πάταγο όμως έκανε και κάτι άλλο. Τη στιγμή που η πρώτη αχτίδα φωτός έμπαινε στο σφραγισμένο τάφο, ο χρηματοδότης της επιχείρησης, λόρδος Κάρναβον [σημ.: George Herbert, 5ος Κόμης του Κάρναβον ή Λόρδος Porchester: Άγγλος ευγενής και τραπεζίτης], ξεψυχούσε στο νοσοκομείο του Καΐρου. Την ώρα που πέθανε ο Κάρναβον έγινε διακοπή ρεύματος στο Κάιρο και ο σκύλος του λόρδου, που βρισκόταν στο Λονδίνο άρχισε να γρυλίζει λυπημένα. Όλα τούτα έφθασαν στα αυτιά του συγγραφέα Κόνναν Ντόυλ, του περίφημου δημιουργού του Σέρλοκ Χολμς. και αυτός έγραψε ένα άρθρο στο οποίο υποστήριξε ότι η κατάρα των Φαραώ σκότωσε τον Κάρναβον.
Αυτό ήταν. Σε έναν κόσμο όπου ο αποκρυφισμός είχε μεγάλη επιρροή, η «κατάρα των Φαραώ» έπεσε σαν ώριμο φρούτο σε χέρι πεινασμένου παιδιού. Όλη η υφήλιος πίστευε πια ότι οι νεκροί Φαραώ, μέσα στο αιώνιο σύστημα προφύλαξης των τάφων τους. σκότωναν όποιον τολμούσε να τους παραβιάσει. Την κατάσταση επιδείνωσαν διάφοροι δημοσιογράφοι, που ανακάλυπταν κάθε τόσο και νέες κατάρες λαξευμένες στις πέτρες των τάφων, κατάρες φοβερές, που έκαναν το γύρο του κόσμου, χωρίς να αποδειχθεί η ύπαρξή τους σε κάποιο αρχαιολογικό εύρημα. Όλοι πια ήταν βέβαιοι ότι αυτοί που άνοιξαν τον τάφο του Τουταγχαμών ήταν από καιρό νεκροί και καμία δημοσιογραφική έρευνα δεν μπορούσε να τους μεταπείσει.
Κι όμως, οι ίδιοι οι αρχαιολόγοι που μπήκαν πρώτοι μέσα στον τάφο δεν έπαθαν τίποτε. Ο Λακό [σημ.: Pierre Lacau, Γάλλος αιγυπτιολόγος και Διευθυντής Αρχαιοτήτων στην Αίγυπτο την εποχή των ανακαλύψεων του Κάρτερ] πέθανε στα εβδομήντα εφτά του, ο σερ Άλαν Γκάρντινερ [σημ.: Alan Gardiner, εξέχων Άγγλος αιγυπτιολόγος των αρχών του 20ου αιώνα] στα εβδομήντα πέντε του, ενώ ο Ντάγκλας Ντέρι [σημ.: μέλος της ομάδας του Κάρτερ], που έλυσε με τα χέρια του τις ταινίες της ίδιας της μούμιας του Φαραώ, έσβησε ήρεμα στα ενενήντα έξι του χρόνια. Ο μύθος της κατάρας όμως διατήρησε την απόλυτη ισχύ του. Το 1925, όταν ο φόβος για την κατάρα είχε φθάσει στο αποκορύφωμά του, έκπληκτοι οι υπάλληλοι του Βρετανικού Μουσείου είδαν να καταφθάνουν στο μουσείο τους εκατοντάδες μικρά και μεγάλα αντικείμενα από την αρχαία Αίγυπτο, που ως τότε υπήρχαν σε διάφορες συλλογές και σπίτια. Άλλοι τα χάριζαν στο μουσείο κι άλλοι τα έστελναν ανώνυμα, φοβούμενοι ότι κάθε αντικείμενο από τη χώρα των Φαραώ θα μπορούσε να είναι φορέας της δολοφονικής κατάρας. Το 1927 μια ομάδα Αμερικανών γερουσιαστών, θορυβημένοι από το θρύλο, έστειλαν επιστολή στον έφορο του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης, Τόμας Χόβιν, με την οποία τον ρωτούσαν αν μπορεί να εγγυηθεί για την ασφάλεια των επισκεπτών του μουσείου, που έβλεπαν στις προθήκες του διάφορες αιγυπτιακές μούμιες.
Η κατάρα τροφοδοτεί ως σήμερα βιβλία, μυθιστορήματα, ταινίες, τραγούδια, θρύλους...
σημείωση: Σε τηλεγράφημά του από τη Νέα Υόρκη στο Λονδίνο, το οποίο δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες της εποχής, ο Κόναν Ντόυλ αναφέρει:
«Ισχυρά στοιχειά ή πνεύματα, τοποθετημένα από αρχαίους Αιγύπτιους ιερείς για την προστασία του τάφου του Βασιλέα Τουταγχαμών, θα μπορούσαν να έχουν προκαλέσει το θάνατο του Λόρδου Κάρναβον. Θεωρώ πιθανό ότι οι ιερείς της εποχής του Τουταγχαμών είχαν την ικανότητα να δημιουργούν στοιχειά-προστάτες.»
Ο Χάρτης της Περιοχής
Το Βιβλίο
