απόσπασμα: Σεραφείμ Φυντανίδης, Απόδραση σε Τέσσερις Ηπείρους (1980)
 |
| πηγή |
Καθώς το ιπτάμενο μεγαθήριο ετοιμάζεται να προσγειωθεί, παίρνοντας
μια τελευταία στροφή πριν βρει τον άξονα για τον αεροδιάδρομο, το σχήμα ενός
άλλου αεροπλάνου ξεδιπλώνεται κάτω από τα πόδια μας. Ενός τεράστιου αεροπλάνου,
που έχει αρκετά χιλιόμετρα μήκος και πλάτος και περιβάλλεται από ατελείωτες
καταπράσινες εκτάσεις.
[…]
Όλα είναι μοντέρνα,
όλα είναι μεγάλα, όλα είναι εντυπωσιακά. Ο καθεδρικός της ναός είναι ένα θαύμα
μοντέρνας αρχιτεκτονικής. Τεράστια γλυπτά υψώνουν στις πλατείες το αλλόκοτο
μπόι τους.
Και όλα είναι πολύ
λογικά. Η Μπραζίλια θυμίζει τη γλώσσα εσπεράντο. Είναι σωστά φτιαγμένη, χωρίς
εξαιρέσεις στους κανόνες της, αλλά χωρίς νοστιμιά.
Κι αυτός είναι ο
βασικός λόγος που δεν κατάφερε ακόμα ν' αποκτήσει ζωή. Οι δημόσιοι υπάλληλοι,
που αποτελούν την πλειοψηφία των κατοίκων της, με το ζόρι κουβαλήθηκαν εκεί με
τις οικογένειές τους, παρά τους υψηλότερους μισθούς που τους έδωσαν. Το ίδιο
και οι ξένες πρεσβείες. Μερικές – όπως και η ελληνική – μόλις το 1971
μετακινήθηκαν εκεί από το πανέμορφο Ρίο.
Μόλις πέσει η νύχτα
στην Μπραζίλια, οι δρόμοι αδειάζουν. Τα λίγα νάιτ κλαμπ που λειτουργούν και οι
κινηματογράφοι δύσκολα ικανοποιούν τα γούστα των γλεντζέδων Βραζιλιάνων.
Υπάρχει ένα υπερμοντέρνο θέατρο που δεν παίζει σχεδόν ποτέ. Μεγάλα κοινωνικά
προβλήματα έχουν δημιουργηθεί, που ξεκινούν από τη μοναξιά και την πλήξη.
— Η Μπραζίλια, μου
έλεγε ένας δικηγόρος, έχει το ρεκόρ στα διαζύγια λόγω μοιχείας!
Έτσι, κάθε
Παρασκευή απόγευμα, όταν αρχίζει η αργία του Σαββατοκύριακου, το πιο
πολυσύχναστο μέρος τής πόλης είναι το αεροδρόμιο. Υπουργοί, βουλευτές,
αντιπολίτευση, συμπολίτευση, υπάλληλοι, επιχειρηματίες, άντρες και γυναίκες
παίρνουν το αεροπλάνο και σπεύδουν στην πόλη της ξεγνοιασιάς και του γλεντιού,
το Ρίο.
Τα Σαββατοκύριακα η
Μπραζίλια είναι πιο έρημη και πιο ψυχρή απ' όλες τις άλλες μέρες. Έρχονται
στιγμές που καθώς την ατενίζεις από τον εικοστό όροφο του ξενοδοχείου, νομίζεις
πως βρίσκεσαι σε πόλη διαστημική. Ιδίως εκείνη η θέα προς το μέγαρο του Κονγκρέσου με τον κατακόρυφο πύργο και τα δύο ημισφαίρια. το ένα με το κοίλο
προς τα πάνω και το άλλο προς τα κάτω, θυμίζει τόσο πολύ την Οδύσσεια του Διαστήματος!
